Mijn eerste Afrikaanse prijsonderhandeling en andere wetenswaardigheden
De afgelopen twee dagen waren weer heel enerverend. Iedere dag heeft weer veel, soms onverwachtse, verrassingen in petto.
Dinsdagochtend begon de dag al heel goed. Annie, de verpleegkundige van de clinic en duizendpoot, was jarig. Ze werd welkom geheten door alle caregivers (rond de 20) en toegezongen. Degene die daar behoefte aan had, kon iets persoonlijks tegen haar zeggen. Ontroerend was dat. En wat kunnen ze toch zingen en plezier maken! Daarna op pad met Annie. Er bleken 3 kinderen op de school de bof te hebben. Zij waren door de leerkracht uit de groep gehaald. Eerst moest worden uitgezocht welke behandeling er gegeven moest gaan worden. Na enig navraagwerk in de gemeentelijke kliniek, die naast het Care Centre is en waar nauwe samenwerking mee is, nam Annie de kinderen mee voor onderzoek. Besloten werd dat de kinderen acuut naar huis toe moesten i.v.m. besmettelijkheid. De kinderen in het busje laten klimmen, nog wat caregivers mee en een HBOV-stagiaire uit Nederland en wij op pad. De township in. De caregivers wisten wel waar de kinderen woonden, onbegrijpelijk. Het is voor mij een onoverzichtelijke gebied met een wirwar van huizen, straatjes enz. Over zeer slechte wegen bereikten we tenslotte de huizen. De ouders werden voorgelicht over de bof. Bleek dat één van de kinderen afgelopen zondag al met een ambulance naar het ziekenhuis was gebracht. Daar was al verteld over besmettelijkheid en thuis houden van het kind maar de ouders hadden hem gewoon naar school laten gaan. Op weg terug naar de kliniek werden nog wat adressen aangedaan waar mensen woonden met gezondheidsproblemen. We waren ook op weg om nog een infuus in te brengen bij een patient die ernstig uitgedroogd zou zijn. Hij was niet thuis?! Dan maar niet. Wat mij opviel was dat er veel kinderen rond liepen in de township. Bij navraag of ze niet naar school moesten, hoorde ik dat er al een paar dagen een schoolstaking was. De leerkrachten waren het niet eens met de arbeidsvoorwaarden en staakten.
's Middags breng ik meestal door in het naai-atelier. Het is daar heel gezellig met de dames en ondertussen maak ik tassen. Het was mij al opgevallen dat ze slechte en weinig materialen hadden; geen goede scharen, nauwelijks spelden, 1 centimeter. Ik stelde voor dat we de dag daarna eerst maar eens inkopen moesten gaan doen. In Nederland had ik al een donatie meegekregen en die ging ik inzetten. Een boodschappenlijstje samengesteld. Ik had geen idee wat de prijzen zouden zijn. Dat zouden we dan wel zien. Patricia en ik zouden met het busje van het Care Centre naar de winkels worden gebracht. Ik had nog nagevraagd op kantoor of ik Patricia en Renaldo (chauffeur) een kop koffie kon aanbieden met wat lekkers erbij. Dat was nog nooit gebeurd maar ik moest het zeker maar doen. Zouden ze wel erg leuk vinden. Voor ons is dit zo vanzelfsprekend maar voor hier wordt naar iedere Rand heel kritisch gekeken.
Vanmorgen dus op pad met Patricia en Renaldo. De eerste winkel waar zij naartoe wilde, was in het centrum van Port Elizabeth. In een wijk waar alleen maar Afrikanen en kleurlingen winkelen. En daar begon mijn "leerproces". De binnenkomst was aller hartelijkst. Patricia komt er wel vaker en weet dat ze korting krijgt. Ze wilden verschillende stoffen hebben om tassen te maken. Uiteindelijk had ze 16 rollen! stof uitgezocht. Ik had geen idee van de prijs en hoeveel meter ze per rol wilde hebben. Werd mij ook niet geheel duidelijk. We stonden samen nog te overleggen bij de entree maar ze wees mij terecht dat ik dat niet zo moest doen:-) Ik moest met haar mee naar achter in de winkel. Ik mocht absoluut geen geld laten zien en ze vroeg mij heel zachtjes hoeveel ik besteden wilde aan de lappen stof op die 16 rollen!!! Geen idee!! Help!! Het is dus de gewoonte dat je eerst zelf een prijs noemt en dan gaan zij kijken hoeveel meter stof je daarvoor kan krijgen. Maar voor 16 rollen moest ik toch wel heel snel gaan rekenen. Eerst maar eens een rekenmachine gevraagd en de prijs per meter omgezet naar euro's. Ze stonden mij verwachtingsvol aan te kijken: wat gaat ze zeggen? Patricia in ieder geval niets. Ze liet het geheel aan mij over. En ik ben absoluut niet vaardig in het onderhandelen van de prijs. Het donatiegeld halveren dacht ik in eerste instantie. We moesten uiteindelijk ook nog naai-attributen kopen. 700 Rand had ik dan te besteden. Geen idee of ik daar iets geks mee zei. Ondertussen was 1000 Rand al voorbij gekomen, gebaseerd op de bestaande prijs. Ik moest wat zeggen: 700 Rand zei ik:-) Ze keken mij aan, ik kreeg het ondertussen wel wat warmer en ze gingen weer rekenen......Voor 4 meter per rol, totaal 16 rollen kreeg ik 64 meter stof mee voor 749 Rand (omgerekend 53,50). Verwachtingsvol keek ik Patricia aan en zij keurde het goed!! Oké, deal! De verkoper was ondertussen bezig en Patricia zei dat ik het goed gedaan had. Afrekenen en op de weg terug naar het Centre zouden we de lappen stof op komen halen. We moesten nog de andere spullen gaan kopen en zeker ergens een kop koffie drinken. Buiten vroeg ik Patricia waarom ze naar een andere winkel wilde aangezien ze hier ook de andere spullen verkochten en zij hier korting kon vragen. Daar had ze niet over nagedacht. Wij weer rechtsomkeer en het spel kon opnieuw gaan beginnen, dacht ik zo. Alles eerst verzameld. Het duurde heel lang voordat ze alles goed met de telmachine hadden uitgerekend. Uiteindelijk ben ik ook maar zelf mee gaan tellen op de rekenmachine en we kwamen op een prijs uit van 429 Rand. Ach dacht ik, ik probeer het voor 400 Rand te krijgen maar dat feest ging niet op. Waarom niet? Geen idee. Patricia pakte mij bij de arm, knikte en zei dat het wel goed was. Ik begon het spelletje juist leuk te vinden en nu moest ik stoppen?! We gingen door voor de volgende opdracht: medicijnen bij de fabrikant ophalen, acuut voor de clinic. Zou onderweg opgehaald worden door een andere chauffeur. Ze hadden het nodig. Kwam ook allemaal goed. Wij weer verder. We moesten nog stof hebben met de Big-Five daarop. Een andere stoffenhal bezocht. Megagroot maar wel gevonden wat Patricia wilde hebben. Geen prijsonderhandeling was hier mogelijk. Dat wist zij al op voorhand. Klaar waren we en toen koffie. Renaldo was inmiddels met het busje verdwenen. We hadden geen telefoonnummer van hem. Hij zou vast wel terugkomen. Koffie! Dat vond Patricia wel wat. Na verloop van tijd zagen we Renaldo ook weer aan komen rijden en heb ik hem ook nog naar binnen gehaald voor koffie. Na ruim 3,5 uur waren we weer terug in de Clinic. Niet echt een productieve ochtend maar wel heel erg leuk en leerzaam! Vanmiddag in het naai-atelier alles bekeken. De dames waren reuze blij met alles wat we gekocht hadden. De volgende vraag was of ik vrijdag met ze wilde gaan lunchen (natuurlijk op mijn kosten); how funny! Gezegd dat dat vast nog wel een keer gaat gebeuren maar niet al vrijdag a.s.!
In de kliniek kreeg ik te horen dat er een prikincident was geweest met één van de stagiaires van de HBOV uit Nederland. Daar waren dus de medicijnen voor die wij op moesten halen. Het meisje was compleet overstuur. Opgevangen en ook de andere vijf stagiaires. Ze waren al zo bang voor al het vreemde, de hiv/aids enz. en dan gebeurt er dit! Een hele nare start. Het hiv-protocol is meteen ingezet. De artsen waren aanwezig in de clinic. Ze moet er maar op vertrouwen dat al het mogelijke is gedaan en dat de kans heel klein is dat ze iets heeft opgelopen. Met hun gesproken over hoe bewust ze moeten handelen. Een stuk ervaring missen ze dan ook. Ze wilden voor alles handschoenen aan doen maar hadden te horen gekregen dat dat niet kon omdat dat gewoon te duur is en daar geen voorraad voor is. Hoe vanzelfsprekend is het dan zoals er in Nederland in de zorg gewerkt wordt; hoe makkelijk alles voorhanden is.
Vanavond uit eten geweest met 4 andere vrijwilligsters uit het huis. Ons werd aangeraden met de taxi naar het restaurant te gaan. Het zou nog geen 10 minuten lopen zijn maar we moesten aan onze veiligheid denken. Dan maar een taxi gebeld. De taxichauffeur moest lachen en wij ook! Veiligheid is wel een aandachtspunt hier. Je moet er toch als buitenlander op bedacht zijn dat, als je weggaat, je geen persoonlijke spullen bij je hebt, geen tas, geen passen, geen mobiel; alleen het geld dat je nodig hebt. De "jongeren" wilde een dessert bij McDonalds. Die ligt praktisch naast het restaurant waar we gegeten hadden en op de weg naar huis. Daar zijn we naar toe gelopen. Inmiddels hadden we wel besloten dat we ook naar huis zouden teruglopen. De 4 meiden liepen voor mij de zaak uit en meteen stopte er een auto met 2 jonge mannen erin. Ze werden aangesproken met de vraag waar ze naar toe gingen. Of het goed- of kwaadschiks was, wisten we niet. Als "moeder overste" sloot ik de rij en zei hun: go away! Het zal vast niet veel indruk hebben gemaakt maar ze reden wel door!
Het was mij het dagje wel weer. Heel ontspannend en met veel plezier!
Mijn zondagse invulling.
Wat hoort er bij een zondag? Naar de kerk gaan, tweemaal toch?
Zondagochtend waren wel al vroeg op pad. 8.30 werd ik al opgehaald en 9.00 u begon de dienst. Een drukte van belang. Een groot complex en heel veel mensen! Voor de dienst is er de mogelijkheid tot koffie drinken en elkaar ontmoeten. Dan een plek gaan zoeken in een megahal met een groot podium, grote geluidsboxen, beamers en een gospelband. Dat leeft en geeft toch een heel andere sfeer dan orgelspel. Het liep al snel vol en de dienst begon( natuurlijk?) wel wat later dan 9.00 u. Eerst een halfuur staand zingen. Enige beweging tijdens het zingen is duidelijk zichtbaar maar men blijft wel op de eigen postzegel staan, voor je stoel. Tekst is te lezen op de beamers en de liederen zijn makkelijk mee te zingen ondanks dat er geen bladmuziek wordt weergegeven. Na het zingen werden er wat huishoudelijke zaken doorgegeven en wat informatie over cursussen die binnenkort van start gaan. Hierop volgde een videopresenteatie van een true story. En daarna de .....preek? Hoe moet je het noemen? Zo'n 45 minuten liep de voorganger over het podium en was aan een stuk door aan het woord. Het was niet altijd goed te volgen gezien het zware accent Engels. Maar goed, je haalt er altijd wel wat uit. Aan het einde van de dienst werd er nog wat gezongen en daarna aan de koffie met de mogelijkheid wat lekkers erbij te kopen. Een aantal nieuwe mensen ontmoet. Contact maken gaat hier zo makkelijk.
Een hele ervaring. Zo compleet anders dan wat ik gewend ben en toen wist ik nog niet wat mij 's avonds te wachten stond. Zo'n band geeft zoveel sfeer en powerl Heel veel jongeren ook in de kerk. De kinderen zaten allemaal in een eigen ruimte. De naam van de kerk was Fathers House.
Overdag lekker in de zon gelegen, met een trouwe viervoeter om mij heen. De huishond Google, een allemansvriend. Zoekt altijd iemand op waar hij aandacht van krijgt. 's Middags werd een braai georganiseerd. Grote stukken vlees op de bbq die opgestookt wordt met echt hout. We hadden een grote groep uit verschillende vrijwilligershuizen.
Om 17.15 bgon mijn nieuwe gospel- en kerktour. Saska, 16 jarig Duitse vfijwilligster, en ik werden opgehaald door Lusi. Geen idee wat ons te wachten stond. Ik kreeg ook niet helder wat voor een kerk het was. Er zijn er zoveel!!! Over verzuiling gesproken! We werden keurig opgehaald door een pastor (ouderling) met zijn familie en Lusi. Je kent elkaar niet maar het is al plezierig in de auto er naar toe, een vrolijke boel. Om 18.00 u begon deze dienst.
Dit was ook weer een andere wereld; heel charismatisch. Een grote band met zangers en zangeressen en heel veel beweging voor het podium, dat wil zeggen dansen. De opzet van de dienst was soortgelijk als die in de ochtend. Er werd gevraagd wie er voor de eerste keer waren. Ik kon het niet maken ten onzichte van Lusi om mijn hand niet op te steken dus Saskia en ik waren de klos. Lusi was zo trots dat wij met hem waren meegegaan. We kregen een envelop met daarin een soort inschrijvingsformulier, informatie over de kerk en pen. Geen ontkomen aan dus, overal aan gedacht. Mijn naam ingevuld en erop geschreven dat ik een vrijwilliger was. Ik wist toen nog niet wat ze met dat formulier gingen doen. We moesten dit in de collectezak deponeren. De dienst was een en al actie en reactie: mensen gingen voor het podium staan dansen tijdens het zingen, als ze het ergens mee eens waren met wat de voorganger zei werd er van alles hardop gezegd en werd de voorganger bevestigd. Ik moet dan wel in mijzelf glimlachen. Ik zie dit dan helemaal voor mij in onze eigen gemeente........maar ik kan het dan even met niemand delen. Aan het einde van de dienst kregen de leden de gelegenheid om voor het podium te komen staan en daar een extra handoplegging te krijgen. Er werd gebeden en handoplegging en toen...vielen er een paar om. Op de grond toegedekt met een deken en alles ging gewoon verder. Mensen bleven lopen. Hoe moest ik dit Saskia uitleggen die geen enkele affiniteit had met religie? Het was al een hele ervaring voor haar.
Toen dit beëindigd was, werden we opgeschrikt: de nieuwkomers moesten naar voren komen en werden begeleid naar een ruimte waar we koffie kregen en een kennismaking met de voorganger. Niet verwacht. Het was wel duidelijk dat we allochtonen waren:-) Praatje gemaakt, vroeg waar we vandaan kwamen en hoe het er bij ons aan toe gaat. Het enige wat ik zo snel kon bedenken was dat ze in Afrika toch wel heel erg met hun "hart/gevoel" geloven. Nog even gesproken met de andere Zuid-Afrikaanse nieuwkomers.
Daarna terug naar Lusi. Die was zo trots! |Er bleek ook nog een andere Nederlander in de kerk te zijn. Deze werd opgehaald en aan mij voorgesteld: een voetbalcoach. Heb ik geen verstand van dus snel zijn naam gevraagd en opgeschreven. Misschien kennen lezers hem: Anthony Berghahn, gespeeld in Ajax jeugd en bij Heerenveen. Leuk gesprekje met hem gehad. Hij coacht een voetbalteam in Port Elizabeth, helaas voor hem niet in het hele grote stadion. Dat werd gebouwd voor het WK.
Was wel een enerverende dag. Op weg naar huis in een busje waarvan de verlichting het eigenlijk niet deed. Zo nu en dan ging deze aan. Maar we zijn gelukkig veilig thuisgekomen. Het was toen al 21.00 u.
Vanmorgen weer naar het Care Centre. Er kwamen een aantal mensen naar mij toe om te zeggen dat ze mij gisterenavond in de kerk hadden gezien en ze vroegen meteen of ik volgende keer weer kom. Wat moet ilk dan als diplomatiek antwoord geven? You name it:-) Ik herkende ze niet. Iedereen lijkt ook op elkaar was mijn eerste indruk, net zoals de Chinezen. Maar dat denken ze van ons waarschijnlijk ook.
Vanmorgen meegeholpen in de kliniek. De artsen hadden spreekuur. Van alles gezien en gedaan. Het ging wel wat beter dan vorige week. Ze hebben goede hoop dat ik over een paar weken "gewoon" meedraai. Ik heb zo mijn eigen gedachten......Ben nog steeds niet toegekomen om in de township te gaan kijken. Het blijft voorlopig mooi weer dus dat komt nog wel. Ik wil deze week ook nog een keer mee met de gardeners.
Vanmiddag de dames in het naai-atelier geholpen. Ann haar dochter was van het weekend 21 jaar geworden. Dat wordt groots gevierd met een feest maar ook nog met een symboliek. Haar dochter had een "zilveren" kroon en "gouden" sleutel gekregen. Dit verdien je als meisje of jongen alleen als je voor je 21e nog geen sexueel contact hebt gehad. Het zijn de symbolen voor het intreden in de volwassenheid. Hiermee wordt door de ouders aan het kind doorgegeven dat ze zorgvuldig met hun lichaam moeten omgaan. De angst is zo groot onder de moeders. Zeker bij Ann omdat haar dochter een geestelijke beperking heeft. De hoop die ouders hebben is, dat als hun kind thuis komt met een partner deze zich meteen laat testen op hiv/aids voordat er sexueel contact heeft plaatsgevonden.
Voor het geval iemand geïnteresseerd is in zwarte gospelmuziek: Benjamin Dube. Prachtige stem. Lusi laat ons iedere ochtend in het busje deze muziek horen. We zijn er allemaal weg van.
Ik probeer wat filmpjes van de kerkdiensten op weblog te zetten. Helaas, lukt niet:-(
De afgelopen dagen.
Donderdagochtend was er vrouwenspreekuur in de kliniek. Onderzoekjes werden gedaan en voorlichting werd er gegeven. Met name over het voorkomen van hiv/aids, familyplanning, soa"s. In het centrum wordt wel condoomgebruik iedere keer benoemd, ondanks de religieuze achtergrond (katholiek). Uitgedeeld worden ze hier niet. Ze zijn gratis verkrijgbaar in de kleine kliniek van de overheid naast het Care Centre. Maar dit blijft een heel groot probleem.
De taal is een probleem. Niet voor mij alleen. Alle vrijwilligers vinden het lastig de Afrikanen in het Engels goed te verstaan. Ze spreken met een zwaar accent, het Xhosa-accent. Iedere keer als je aangesproken wordt, moet je vragen of ze het nog eens herhalen en dan nog is het soms gewoon gokken met antwoorden. Je krijgt soms wel de leukste gesprekken die nergens op slaan.
De Xhosataal is de onderlinge spreektaal van de Afrikaanse bevolking. Een drietal "kliks" zijn in deze taal verweven. Lusi, de chauffeur, heeft mij geprobeerd onderweg in de auto wat "kliks" en wat woorden aan te leren maar dat werd wel erg gevaarlijk: hij lag over zijn stuur van het lachen en wij moesten ondertussen op de weg letten. Het is ook opvallend dat ze vaak een mixtaal spreken met elkaar:Xhosa, Afrikaans en Engels.
Vrijdagochtend zou ik in eerste instantie meegaan de township in maar het regende ontzettend hard. Dat was dondermiddag al begonnen. De wegen zijn heel slecht begaanbaar en dan worden er geen bezoeken afgelegd. Ik ben gaan helpen bij de voedselbank. De opkomst was aanzienlijk minder. De mensen die niet komen hebben dan ook geen eten en ook de dagen erna niet. Het weekend is het Care Centre gesloten. Ook help ik de vrouwen in het naai-atelier. Zij vinden het wel heel leuk dat er iemand komt. Veelal zijn het jongeren die als vrijwilliger komen en die gaan dan niet naar het naai-atelier. Ik ben begonnen met het maken van een aantal tassen. Maar ja, dan moet je eerst wat handigheid krijgen met zo'n industriële naaimachine. Dat heb ik geweten: de dames vroegen mij in het begin of ik bezig was mijn vrachtwagenrijbewijs te halen.
Het weekend is voor mijzelf. In Nederland had ik al bedacht dat ik contacten moet gaan leggen met anderen dan die in het vrijwilligershuis, gezien de leeftijd. En dat is gelukt. In Nederland heb ik daar al een start mee gemaakt en vrijdagavond hoefde ik maar 650 meter te lopen om naar Janny te gaan. Uiteindelijk waren we met 6 Nederlandse vrouwen en wij kunnen ook lachen!!
Vandaag ben ik meegeweest naar een shoppingcentre en daarna zijn we doorgereden naar een prachtig natuurgebied bij de kust. Ook heel leuk om de omgeving te zien. Morgenochtend gaan we (de Nederlandse dames) naar een kerkdienst. Om 9.00 u begint deze al! Daar ben ik heel benieuwd naar. Morgenavond gaan we met een aantal uit het vrijwilligershuis mee met Lusi, de chauffeur, naar zijn kerk. Zo heb ik wel een 'echte' invulling van de zondag. Maar ik wil dit gewoon meemaken. Nu heb ik de kans.
De komende dagen worden warm hier. Heerlijk. Mij is nog aangeraden een autootje te huren aangezien je anders nergens komt. Ik heb dat eens aangekeken; het links rijden. Op dit moment zie ik mij dat niet doen. Binnenkort gaan we een weekendje weg naar het Eddo Elephant Park. We blijven daar een nachtje over. Ook staat nog een lang weekend Baviaankloof op het programma, voordat ik weer vertrek in oktober. Leuke trips om naar uit te kijken.
Spreekuur in de kliniek
Vanmorgen meegeholpen in de kliniek. Een huisarts en anesthesist (beiden gepensioneerd en vrijwilligers) houden spreekuur, 2x per week. Het zou zeker uitgebreid kunnen worden naar 5x per week maar er zijn geen vrijwilligers te krijgen. De spreekuren draaien sinds 3 jaar. Het aantal bezoekers op een spreekuur is tussen 30-40 personen. Hard werken. De klachten zijn divers: van kleine chirurgische ingrepen, ECG maken, vernevelen, pijnbestrijding door injecties, bloedafname, hiv/aids enz. enz. Uren wachten de mensen totdat ze geholpen worden. Niks afspraken en geen gemopper. Voordat ze bij de artsen komen gaan ze eerst langs de caregivers. Zij beoordelen of de klacht door een arts moet worden beoordeeld.
Het zorgteam is zeer enthousiast als er een vrijwilliger komt en je wordt ook meteen ingezet. Dat was wel weer even wennen. Alles in het Engels en Afrikaans; dat is wel een voordeel het Afrikaans. We verstaan elkaar wel redelijk goed. Maar het medische jargon in het Engels is wel wennen. Ik kan en mag hier veel doen en gaan doen; ik bepaal zelf mijn grenzen. Vanmorgen ook een kleine chirurgische ingreep gezien. Zo compleet anders dan dat wij gewend zijn. Er zijn ook veel minder materialen voorhanden. Wat er voorradig is, is wel steriel en niet over de datum. Alles wordt bekostigd uit of is afkomstig van donaties. Wat niet weggegooid hoeft te worden, wordt schoongemaakt en hergebruikt. Geen mooie computersystemen met digitale patientendossiers. Alles gebeurt handmatig. Het is gewoon ver terug in de tijd. Medicatieverstrekking gaat via de apotheek. Geen uitgebreide apotheek. Er is wel een aantal opiaten voorradig en worden net als in Nederland ook geregistreerd en gecontroleerd.
Ik heb nog gevraagd naar de behandeling van hiv. Doordat er een chronisch tekort aan medicatie landelijk is, starten patienten altijd te laat met de medicatie die ervoor uitgeschreven is. Protocollen zijn landelijk zo gemaakt dat de bloedwaarden al niet meer goed zijn om aids te voorkomen en de conditie te handhaven. Daarbij zijn ze veelal niet therapietrouw; komen niet terug voor vervolgbezoeken, de schaamte die het over hen afroept, de onbekendheid van de ziekte i.v.m. analfabetisme op grote schaal, religie die hierin ook nog een rol speelt. De generatie tussen 30-50 jaar is flink uitgedund. Kleinkinderen worden grootgebracht door grootouders. Er wordt wel vanuit gegaan dat "iedereen" mogelijk hiv heeft. Zorgvuldig en bewust werken dus. Iedere donderdagochtend is er een verpleegkundig vrouweninloopspreekuur in de kliniek. Daar mag ik morgen ook bij assisteren.
Ik ben nog niet meegeweest met de "caregivers" in de township. Als mensen niet meer in staat zijn naar de kliniek te komen dan zijn de klachten wel ernstig. Met name de open tuberculose komt veel voor in de township. Het programma verandert, ook door mij, nog wel eens. Ik heb alle vrijheid om te doen wat ik wil. Het is nu de bedoeling dat ik vrijdagochtend mee ga de township in. Door het contact met de chauffeurs en de poortwachters in het Care Centre en ook vandaag met de patienten en de vrouwen die units leiden, kom ik veel te weten over het leven in de township en de zorgen die er zijn en de problemen. De regering is al lange tijd bezig de shacks in de townships te vervangen door kleine stenen woningen maar.....er is dan weer geen voorziening getroffen voor water en electriciteit. Sanitair is dan wel aanwezig maar de uitscheiding moet met emmers water worden weggespoeld en douchen moet dan ook met een emmer water. Wanneer dat weer gereed wordt gemaakt, is onbekend. Overal zie je dan ook mensen lopen met jarrycans water, auto's rijden met vele jarrycans water.
Mijn "overlevering" in het vrijwilligershuis gaat goed. Enige wisseling heeft plaatsgevonden. Ben nog steeds de "mama":-) Ik houd de keuken wat in het vizier, ook qua hygiëne. Ik kook door de week dagelijks, met hulp van anderen. Dit heb ik zelf aangeboden. Dan weet ik zeker dat er "gezond" gegeten wordt. Boodschappen worden gedaan. Dat is al heerlijk! We eten dan met z'n allen aan tafel; een gezellige happening zo rond 20..00 u. Het huis ligt op nog geen 10 minuten lopen van het strand. We hebben al hele mooie dagen gehad. De avonden zijn wel koud. Het is tenslotte nog winter hier.
Wat ook wel grappig te vermelden is: als je uit eten gaat, houdt iedereen zijn jas aan. Er is geen verwarming in de restaurants. Ziet er zo komisch uit! Waarschijnlijk zal dit niet zo zijn in een 4-5 sterren restaurant maar daar kom ik niet. Zodra je bord leeg is, wordt het weggehaald. Er wordt niet gekeken of de anderen al klaar zijn met eten.
Mijn eerste dag in het Missionvale Care Centre
Waar moet ik beginnen?! Het was zo overweldigend en indrukwekkend!
Om 8.15 gingen we op pad. Lucie, de vaste chauffeur, rijdt langs diverse projecten en zet ieder van ons, de vrijwilligers, af. Amber (Amerikaanse, 19 jaar) en ik werken in het Care Centre. De township inrijdend, word je al geconfronteerd met de armoede. Shacks (golfplaten huisjes), ook stenen huisjes, slechte zandwegen, heel veel lopende mensen. Rond het Care Centre was het een drukte van belang. Wat moeten al die mensen daar? Van alles; eten halen, medische zorg, kleding.
Mijn eerste gevoel was: heel vreemd. Wij als blanken in een zwarte gemeenschap. Je voelt je bekeken. Iedereen is alleraardigst, zegt gedag en lacht! De kinderen vinden het fijn om je aan te raken, zeker als ze je kennen. Binnen in het kantoor waren gelukkig meer blanken. Amber was vorige week al gekomen en ging meteen aan de slag op haar school. Ik heb kennis gemaakt met Linda, de coordinator van de vrijwilligers. Een eerste gesprek, verwachtingen over en weer uitgesproken. Het voelde meteen goed. Een rondleiding gehad over de diverse projecten: voedselbank, kledingbank, naaiatelier, tuin, kerk, kliniek. Het is geen ziekenhuis maar een medische kliniek. 2x per week op maandag en woensdag zijn hier artsen, ook vrijwilligers. Op donderdag een speciale "vrouweninloopdag". Ook heb ik kennis gemaakt met zr. Ethel, de oprichtster van het Care Centre. Een hele warme lieve vrouw.
Na de introductie ben ik gaan helpen bij de voedselbank.
Iedere dag komen daar honderden mensen 1/2 brood en een beker soeppoeder halen. Brood komt van een bakker in Port Elizabeth. Het is oud brood maar nog goed eetbaar. Ook worden 1x per week pakketjes
met 2 blikjes bonen, maismeel, suiker, zeep en 5 zakjes thee uitgereikt aan de allerarmsten. Zo'n 350 personen krijgen dit. Degenen die dagelijks komen zijn armen die totaal geen inkomsten hebben,
zieken met hiv/aids die nog in staat zijn naar het centre te komen, personen die nergens geregistreerd staan (dus geen officiele geboortedatum hebben en dus niet bestaan).
Het is niet leuk om het te schrijven maar ik heb de armoede letterlijk gezien, geroken en gevoeld. Wat is het onvoorstelbaar voor ons en zo ver weg! Mensen wachten uren, geduldig, op voedsel. Het mooie is dat er ondertussen wel wordt gezongen en gebeden. Zo nu en dan een opstootje. Als iemand probeert meer te krijgen dan mag of voor zijn/haar beurt gaat.
Koffie drinken/lunchen doe je op je eigen tijd. Het is verstandig om zelf water en een lunchpakketje mee te nemen. Het volgende probleem doet zich dan weer voor: dit kun je niet buiten opeten in het zonnetje. Je moet dit in de ruimte voor de vrijwilligers doen. Waarom? Simpel omdat zij geen eten hebben. Kinderen komen veelal zonder eten naar school. Krijgen dan eerst een ontbijtje en gaan ook weer met wat eten naar huis.
Alle units draaien op vrouwen. Sommigen zijn betaalde krachten maar het meerendeel is vrijwillig. Voor mij is het belangrijk dat ik in deze eerste week een vertrouwensband probeer te leggen met de vrouwen. Bij de voedselbank is dit al gelukt! Rachel en Josita houden van praten en lachen (en ik ook). Rachel is net zo oud als ik en dan is het heel erg leuk om ervaringen uit te wisselen, over de kinderen praten enz.
Morgen een dagje op de school meelopen en woensdag met de "caregivers" de township in. Zij bezoeken de hele zieke mensen die niet meer in staat zijn naar het centre te komen. Ik ben wel
gewaarschuwd voor de open tbc. Mondmasker mee en een shawl. Het zal wel shocking zijn. Ze wonen in de shacks; geen water, geen electriciteit, geen sanitair, geen voedsel,nauwelijks meubilair. Hoe
kun je dan nog leven, denken wij dan?
Ik heb wat foto's gemaakt van de schoolkinderen. Ik moet nog mijn weg vinden in het fotograferen. Het voelt nu wat beschamend om veel te fotograferen.
Wat erg leuk is, zijn jullie reacties op het weblog. Met veel plezier lees ik die:-)
Tot de volgende keer.
Groeten, Erica
Gearriveerd in Port Elizabeth!
24 uur onderweg geweest maar ik ben op mijn bestemming aangekomen. Het was soms wel even zoeken. Eerst op Heathrow Londen. Wat een megagroot vliegveld. Gelukkig had ik genoeg overstaptijd; dat heb je echt wel nodig. Met ook weer een megroot vliegtuig (airbus 380) vannacht doorgevlogen naar Johannesburg. Ruim 800 passagiers, 2 verdiepingen. Als zoekende toerist ben je wel lokaas. Heel wat Afrikanen willen hun hulp aanbieden op het vliegveld. Ze zijn allemaal erg beleefd, willen je bagage dragen, je ticket zien enz. en natuurlijk geld ontvangen. Maar daar zit je niet op te wachten. Je moet je bagage in de gaten houden. Via de exit weer naar de departurehal. Je moet het allemaal maar weten. Dan weer een te zware koffer waar ik in Amsterdam al voor had betaald. Een grondstewardess die er met mijn paspoort en ticket vandoor ging. Ze had iets gezegd over het gewicht van mijn koffier en weg was ze. Inmiddels een megarij achter mij en de tijd tikte door. Heerlijk is het dan om je niet druk te maken. Komt vast wel goed. Uiteindelijk kwam ze terug en vertelde mij dat ze van 1 koffer 2 koffers had gemaakt?! Kortom ik hoefde niets bij te betalen. In je eentje kun je daar dan niet over zitten grappen. Dat is wel jammer als je alleen reist. Ik heb genoeg leuke gekke dingen gezien maar ik kon er even niets mee.
In Port Elizabeth werd ik opgewacht door Roos, de contactpersoon en woonachtig in het vrijwilligershuis. Van het vliegveld naar het huis was maar 10 minuten rijden. Ze heeft mij de boulevard laten zien met de uitgaanscentra. Sommige hotels zijn net zoals die in Las Vegas. Port Elizabeth is een favoriete vakantieplaats. Strand is 10 minuten lopen; heerlijk!
In het vrijwilligershuis heb ik een eigen grote slaapkamer en badkamer. Maar......voor de rest ben ik in een studentenwereld terecht gekomen! Ik vind het helemaal niet erg:-) Momenteel zitten er 8 vrijwilligers; Duitsers, Zwitserse, Nederlandse. 3 gaan er komende week weer weg. Ik ben veruit wel de.....(oudste). We zitten nu wel gezellig in de keuken. Ik achter mijn pc en wat anderen "gezellig" met hun mobiele telefoon aan het whatsappen enz. Overal hetzelfde. Ondertussen praten we ook nog met elkaar in het Engels. Leuk om alle verhalen te horen. De meesten doen vrijwilligerswerk op scholen. Wel heel triest als je hoort dat de kinderen toch heel slecht kunnen lezen en schrijven in het Engels. En dat dat ook niet echt zal gaan verbeteren. Dat er geen tijd en aandacht is voor de kinderen. Kinderen met lichamelijke en geestelijke beperkingen ook in de klassen zitten en daardoor de wat slimmere kinderen weer beperken in hun ontwikkeling. De vrijwilligers gaven wel aan dat het uitzichtloos is.
Vandaag en morgen maar eens settelen. We hebben boodschappen gedaan. Alles is weer anders. Vanaf maandag ligt er een inwerkprogramma op mij te wachten. Ik ben zo benieuwd.