Vanmorgen meegeholpen in de kliniek. Een huisarts en anesthesist (beiden gepensioneerd en vrijwilligers) houden spreekuur, 2x per week. Het zou zeker uitgebreid kunnen worden naar 5x per week maar er zijn geen vrijwilligers te krijgen. De spreekuren draaien sinds 3 jaar. Het aantal bezoekers op een spreekuur is tussen 30-40 personen. Hard werken. De klachten zijn divers: van kleine chirurgische ingrepen, ECG maken, vernevelen, pijnbestrijding door injecties, bloedafname, hiv/aids enz. enz. Uren wachten de mensen totdat ze geholpen worden. Niks afspraken en geen gemopper. Voordat ze bij de artsen komen gaan ze eerst langs de caregivers. Zij beoordelen of de klacht door een arts moet worden beoordeeld.

Het zorgteam is zeer enthousiast als er een vrijwilliger komt en je wordt ook meteen ingezet. Dat was wel weer even wennen. Alles in het Engels en Afrikaans; dat is wel een voordeel het Afrikaans. We verstaan elkaar wel redelijk goed. Maar het medische jargon in het Engels is wel wennen. Ik kan en mag hier veel doen en gaan doen; ik bepaal zelf mijn grenzen. Vanmorgen ook een kleine chirurgische ingreep gezien. Zo compleet anders dan dat wij gewend zijn. Er zijn ook veel minder materialen voorhanden. Wat er voorradig is, is wel steriel en niet over de datum. Alles wordt bekostigd uit of is afkomstig van donaties. Wat niet weggegooid hoeft te worden, wordt schoongemaakt en hergebruikt. Geen mooie computersystemen met digitale patientendossiers. Alles gebeurt handmatig. Het is gewoon ver terug in de tijd. Medicatieverstrekking gaat via de apotheek. Geen uitgebreide apotheek. Er is wel een aantal opiaten voorradig en worden net als in Nederland ook geregistreerd en gecontroleerd.

Ik heb nog gevraagd naar de behandeling van hiv. Doordat er een chronisch tekort aan medicatie landelijk is, starten patienten altijd te laat met de medicatie die ervoor uitgeschreven is. Protocollen zijn landelijk zo gemaakt dat de bloedwaarden al niet meer goed zijn om aids te voorkomen en de conditie te handhaven. Daarbij zijn ze veelal niet therapietrouw; komen niet terug voor vervolgbezoeken, de schaamte die het over hen afroept, de onbekendheid van de ziekte i.v.m. analfabetisme op grote schaal, religie die hierin ook nog een rol speelt. De generatie tussen 30-50 jaar is flink uitgedund. Kleinkinderen worden grootgebracht door grootouders. Er wordt wel vanuit gegaan dat "iedereen" mogelijk hiv heeft. Zorgvuldig en bewust werken dus. Iedere donderdagochtend is er een verpleegkundig vrouweninloopspreekuur in de kliniek. Daar mag ik morgen ook bij assisteren.

Ik ben nog niet meegeweest met de "caregivers" in de township. Als mensen niet meer in staat zijn naar de kliniek te komen dan zijn de klachten wel ernstig. Met name de open tuberculose komt veel voor in de township. Het programma verandert, ook door mij, nog wel eens. Ik heb alle vrijheid om te doen wat ik wil. Het is nu de bedoeling dat ik vrijdagochtend mee ga de township in. Door het contact met de chauffeurs en de poortwachters in het Care Centre en ook vandaag met de patienten en de vrouwen die units leiden, kom ik veel te weten over het leven in de township en de zorgen die er zijn en de problemen. De regering is al lange tijd bezig de shacks in de townships te vervangen door kleine stenen woningen maar.....er is dan weer geen voorziening getroffen voor water en electriciteit. Sanitair is dan wel aanwezig maar de uitscheiding moet met emmers water worden weggespoeld en douchen moet dan ook met een emmer water. Wanneer dat weer gereed wordt gemaakt, is onbekend. Overal zie je dan ook mensen lopen met jarrycans water, auto's rijden met vele jarrycans water.

Mijn "overlevering" in het vrijwilligershuis gaat goed. Enige wisseling heeft plaatsgevonden. Ben nog steeds de "mama":-) Ik houd de keuken wat in het vizier, ook qua hygiëne. Ik kook door de week dagelijks, met hulp van anderen. Dit heb ik zelf aangeboden. Dan weet ik zeker dat er "gezond" gegeten wordt. Boodschappen worden gedaan. Dat is al heerlijk! We eten dan met z'n allen aan tafel; een gezellige happening zo rond 20..00 u. Het huis ligt op nog geen 10 minuten lopen van het strand. We hebben al hele mooie dagen gehad. De avonden zijn wel koud. Het is tenslotte nog winter hier.

Wat ook wel grappig te vermelden is: als je uit eten gaat, houdt iedereen zijn jas aan. Er is geen verwarming in de restaurants. Ziet er zo komisch uit! Waarschijnlijk zal dit niet zo zijn in een 4-5 sterren restaurant maar daar kom ik niet. Zodra je bord leeg is, wordt het weggehaald. Er wordt niet gekeken of de anderen al klaar zijn met eten.