Een nieuwe uitdaging!

Sinds afgelopen dinsdag heb ik een auto. Helaas geen kleintje maar een VW Jetta. Vraag mij niet hoe oud deze is? Hij rijdt prima! Volgens mij wel een hoog benzineverbruik. Maar ach, dat kost hier nog geen euro per liter; ongeveer 92 eurocent.Op deze manier heb ik toch meer bewegingsvrijheid en kan ik nog het e.e.a. zelf ondernemen.Gisteren werd ik door Janny in het diepe gegooid. We zouden samen een auto gaan regelen op het vliegveld. Maar daar kon ik niet terecht omdat ik nog geen creditcard heb.Dan moet je naar iets anders uitwijken. Je denkt dan meteen dat je in het louche circuit terecht komt maar Janny kent de eigenaar van het verhuurbedrijf waar de auto vandaan komt. Heel wat vrijwilligers en stagiaires huren een auto bij dit bedrijf. En ze zijn 24 uur per dag bereikbaar.Er vanuit gaand dat het een “veilige” auto is, ben ik maar ingestapt en weggereden. Alleen achter Janny aan. De weg niet kennende en haar natuurlijk kwijt raken. Maar thuis gekomen.Gisterenochtend zijn we samen al gaan oefenen. En links rijden en ook nog rechts in de auto zitten is heel vreemd. In het begin ging mijn rechterhand elke keer tegen de deur aan; in kon de versnellingspook niet vinden.Je moet ook alles tegelijk doen; de andere kant opkijken, andere bochten nemen, in de spiegels kijken en heel goed opletten dat je aan de goede kant van de weg zit.

In het begin is het fijn dat er iemand naast je meekijkt. Voor mijn gevoel was ik mijn automatisme wat rijden betreft eventjes kwijt.Zolang je maar achter een auto aan kan rijden, is er niets aan de hand. Totdat je zelf als eerste staat/rijdt. Maar verbazingwekkend ging het al heel snel heel goed. Vanmorgen alleen door de stad de snelweg op en naar de township. Wat voelde ik mij vrij en onafhankelijk. Maar ook wel een beetje maf! Zo’n gek idee dat je ook nog doelbewust ergens naar toe rijdt in Zuid-Afrika. Had ik niet kunnen bedenken.

Geen GPS of iets dergelijks. Maar een goeie plattegrond gekocht van Port Elizabeth en het gewoon opgeschreven en op mijn dashbord geplakt.Frankrijk en Parijs heb ik overleefd, dan moet Zuid-Afrika mij toch ook lukken dacht ik zo. En zo is het ook.

Ik heb wel een auto zonder radio. Toen ik hem ophaalde kreeg ik het sublieme idee om het frontje er maar meteen uit te laten. Anders had ik deze iedere keer moeten “demonteren” en in mijn tas meenemen. Moet er weer gereedschap meeJMaar ik bescherm mijzelf ook zo tegen inbraak en diefstal en eigenlijk zou ik het druk moeten hebben om op de weg en de borden te letten en op al die gekke, soms onvoorzichtige rijders. Vanmorgen zag ik er weer een door de middenberm heel gewoon naar de andere rijbaan rijden op een autoweg. Als je niet goed rijdt, dan keer je toch gewoon. Onverwachtse overstekende mensen op een autoweg; velen lopen er langs. Kinderen die in de township echt niet uitkijken. Soms ook koeien en geiten op de weg. En een wirwar van mensen, auto’s en taxibusjes hier en daar.

Het wordt wel een heel ritueel om ’s morgens weg te gaan: sleutels zoeken, nu ook van de auto, controle of ik beide telefoons bij mij heb (heb inmiddels ook een Afrikaanse telefoon met altijd te weinig beltegoed of een niet opgeladen batterij), plattegrond in mijn tas, water in mijn tas voor het geval ik panne krijg onderweg en misschien moet ik ook nog wat eten en een deken in de auto gaan leggen voor het geval de noodhulp op zich laat wachten. Per slot van rekening is dit toch Zuid-Afrika.

De plattegrond van PE eerst maar eens goed bestudeerd en vanmiddag op weg naar de supermarkt. Ik neem dan niet de dichtstbijzijnde maar natuurlijk eentje die en groot is en uitnodigt voor een autoritje.

De heenweg ging prima. Maar ja, toen weer terug. Ik reed de parkeerplaats af en ik wist toch echt niet meer van welke kant ik heen was gekomen. Oh jee, de kortste bocht dan maar en hopen dat ik wat bekends tegen kom. Bij mij is het namelijk zo dat als ik in tegengestelde richting rijd, ik alles weer voor het eerst zie en niets herken. Voor mijn gevoel had ik al snel stoplichten moeten hebben met een afslag naar het vliegveld maar die kwamen maar niet. Verkeerde kant dus opgereden. Een keerplek vinden en draaien. Natuurlijk zat er weer van alles achter mij dus ik moest een woonwijk in. Ik kon draaien op een uitrit. Eventjes dacht ik nog dat de auto die achter mij reed, ook op die uitrit moest zijn. Je zou er paranoide van worden…

Gekeerd en gelukkig kon ik weer met de kortste bocht de goede kant op gaan rijden. Totdat ik vlak bij huis was. Ik dacht dat ik dezelfde straat terug nam als waar ik uit was gekomen op de heenweg. Bleek ook wel zo te zijn maar op het moment dat ik daar reed herkende ik niets. Gewoon maar blijven rijden en hopen dat je de inrit voorbij ziet komen. Ja hoor, gelukt.

Wat kan iets simpels toch nog een heel avontuur worden in je eentje.

Morgen krijg ik ook nog een uitdaging. Ik ga met Ann van het naaiatelier naar Korsten.

Dat is een stadsgedeelte waar ik al eens eerder ben geweest. Daar waar ik heb geleerd op de Afrikaanse manier prijsonderhandelingen te doen. We moeten nog wat kopen en we zouden eerst samen met een lokaal taxibusje gaan. Maar nu ik de auto heb, vinden wij het samen natuurlijk leuker om met de auto te gaan. Ann weet de weg, hoop ik.

Een echte Afrikaanse winkelstraat waar je als blanke eigenlijk niet alleen kan komen. Omdat Ann bij mij is, heb ik wat meer veiligheid. Ik neem maar geen tas mee. Alles in mijn broekzak stoppen. Ik weet niet of ik dan nog kan lopen: sleutels, telefoons, portomonnee enz. Ann wil mij ook graag nog twee warenhuizen laten zien: Lee en Jumbo. Natuurlijk hoopt zij op samen ergens koffie drinken en we nemen voor de andere dames voor de lunch wat lekkers mee. Daar verheugen ze zich op.

Wordt vast weer een boeiende dag. Ik kijk er naar uit.