Donderdagochtend met Ann naar Korsten, naar de bekende winkelstraat Durbanstreet. Ann zou mij de weg wijzen. De plattegrond van PE had ik voor de zekerheid toch nog bestudeerd.

Wij op pad rond 9.30 u. Ann ging er wel eens van uit dat ik wel wist waar ik naar toe moest rijden; zei soms onduidelijk iets, wuifde met haar hand dan eens naar rechts en dan naar links. Sowieso heb ik al moeite om haar goed te verstaan, gezien haar Afrikaanse tongval. Maar we zijn aangekomen. Een hele drukke winkelstraat en de eerste stop was bij het Warehouse Lee. Erg goed opletten dat je niemand omver rijdt; verkopers zitten gewoon op de parkeerplaatsen heerlijk met elkaar te praten. Bij binnenkomst in Lee wist ik niet wat ik zag. Wat een hoeveelheid………van alles en nog wat…. Zeer populaire winkel onder de zwarte bevolking. Als je daar loopt krijg je toch een beetje een gevoel van “verzamelen”, zo’n echt oervrouwelijk gevoel! Maar ik moest mij inhouden: geen plek meer in mijn koffer en bovendien naar Ann toe heel ongemakkelijk. Wetende dat zij zich niet zomaar iets kan veroorloven. Voor het Care Centre heb ik nog een hoeveelheid haarversierselen gekocht. Ann heb ik het laten kiezen; ze is zeer prijsbewust. Met Kerst krijgen ongeveer 4000 kinderen uit Missionvale een kerstcadeautje.

Nog wat andere winkels bezocht. Een hele bezienswaardigheid. Zeker ook al de straatverkoop. Veelal groente en fruit. Ik wilde wat lekkers meenemen voor de lunch. Eerst wat bananen en mandarijnen gekocht. Ik vroeg aanvankelijk om 10 mandarijnen maar het ging alleen per doos van 30 of 40 stuks. Dan maar 30 mandarijnen voor 20 R = 1,42 euro (echt waar!).

De lunch nog uitbreiden met wat echt Afrikaans, was mijn idee. Nou , Ann haar idee was geheel anders. Ik vroeg haar waar ik de dames een plezier mee kon doen op het atelier. Fried chicken was haar antwoord! Afrikaans eten doet ze niet zei ze en ze wist al meteen waar ze naar binnen wilde: een soort KFC. En ook een blikje cola a.u.b. Wat moest ik lachen! Ik zei het ook gewoon tegen haar. Maar goed, ik wil de dames pleasen en we gingen weer naar buiten met 15 gefrituurde kipstukken en 2 blikjes echte Coca Cola voor Ann! Achter in de auto gezet en maar hopen dat ze er nog in zouden zitten als we terug zouden komen van onze verdere expeditie. De warmte begon ook al toe te nemen. Het zou toch vervelend zijn als ze begonnen te kakelen…..

Zo tijdens het winkelen was ik de enige allochtoon maar het voelde niet ongemakkelijk. Ik heb verder niet echt op mijn omgeving gelet. Ging er ook vanuit dat ik niet beroofd zou worden. Ik had uiteindelijk een klein tasje bij mij met daarin een muizenval voor het geval dat.... Niet alles paste namelijk in mijn broekzak.

We hadden ook nog een brood gekocht en een lekkere taart voor Pamela die vrijdag 26 jaar zou worden. Ik had tegen Ann gezegd dat ze niet op de prijs moest letten maar alleen iets moest kiezen wat ze anders niet zou kopen. Nu dat lukte wel met enig bijsturen (dat ze niet te bescheiden moest zijn).

Teruggekomen in het Care Centre is Ann onmiddelijk de “keuken” ingegaan om de kippenstukken op te warmen en uit te serveren. Wat hebben de dames gesmuld. Zo leuk om te zien. Heel lastig vond ik het wel dat we alle tassen uit de auto mee moesten nemen, langs de voedseluitgifte moesten lopen met ons fruit. We hebben alles in tassen gedaan en gezorgd dat het eten niet zichtbaar was voor de mensen die stonden te wachten op hun voedsel. Ik voel mij daar dan heel ongemakkelijk bij en zou het liefst iedereen van alles willen geven. Wat een tegenstrijdigheid.

Nog even met elkaar de foto’s bekeken die ik had gemaakt. Op veel foto’s stond Ann. Het kwam over alsof zij een BN-er was. Ik vroeg haar wie die beroemde Zuid-Afrikaanse vrouw toch was die iedere keer op de foto stond? Net zo bekend als Nelson Mandela! Dat was natuurlijk weer aanleiding tot een hoop lol. De vrouwen hebben ook een groot gevoel voor humor.

Om 15.00 u stoppen we met de werkzaamheden. Nu ik een auto heb, breng ik Sylvia naar huis en ik haal haar ’s morgens op. Zij heeft twee beenprotheses en daardoor een beperkte mobiliteit. Zij woont in een ander gedeelte van de township. Maar Ann en Patricia wonen ook op de route en zij willen dan ook meerijden. Geen probleem. Wat hebben we een plezier met ons vieren in de auto. Ik heb al een leuke naam bedacht voor ons als worldwidetravellers: de Black Blondies; we verzinnen dan van alles en nog wat. De eerste stop is weer voor de begraafplaats. Daar stapt Patricia uit. Ze woont er niet maar zij moet er overheen lopen om boven te komen bij haar huis. Daarna stapt Ann uit, gewoon bij een boom. Geen treehouse maar achter de boom langs naar haar huis en vervolgens Sylvia.

Vanmorgen was het letterlijk en figuurlijk feest. Pamela jarig, 26 jaar. Om 8.00 u ga ik de deur uit. Auto starten en wegrijden hoop ik dan. Maar……..er gebeurde niets. Accu leeg: gisterenavond weggeweest en de lampen laten branden. Dat kun je hebben met een “nieuwe” auto. Dat zijn wat kinderziektes…..Weer naar binnen en met Janny overlegd. Hoe gaan we dit oplossen? Garage bellen? Autoverhuurbedrijf? Ondertussen kwamen we niet meer bij van het lachen. Een probleem maar voor ons een enorme uitdaging: dit gaan wij eens lekker zelluf doen! Janny wist waar we “iets konden halen” waar we de accu mee konden opladen. Eerst die defibrilator opgehaald en vervolgens moesten we eens kijken hoe we de motorkap konden openkrijgen. Uiteindelijk m.b.v. een zaklampje ook gelukt maar toen moest deze nog omhoog blijven staan. Janny zag iets langs liggen en dacht dat dit de stang was die daarvoor bestemd was. Maar we zagen nog net op tijd dat het toch echt iets anders was, waar een heel motorblok aan vast zat. Wij weer helemaal in een deuk! Maar goed, die accu moest opgeladen worden. + en – gevonden en de kabels eerst voor de grap op de schroeven gezet. Wat slim waren we toch……. Oh wat hadden we een lol. Hier kon toch echt geen man tegenop. Zouden mannen er ook zo’n plezier in hebben gehad vroegen wij ons nog af? Na wat gerommel met de klemmen hadden we het idee dat we ze toch goed bevestigd hadden. Starten dan maar. En ja hoor, als een zonnetje liep de motor weer. Zo gelukt!!!!! We voelden ons wel stoer en zeker onafhankelijk van …….

Alles weer losgekoppeld, de motor niet meer uitgezet en dan uiteindelijk de motorkap niet echt goed dicht krijgen. Tja, het moest dan maar zo. Hopen maar dat die kap niet omhoog zou komen. Ik weg. Bij een stoplicht begon er een chauffeur in een klein vrachtwagentje naar mij te toeteren. Wat nu weer dacht ik. Hij maar wijzen en ik nog naar links kijken. Maar al snel begreep ik dat hij mijn motorkap bedoelde. Ik stak mijn duim omhoog. Na het wegrijden toch maar bij een tankstation gestopt. Stel dat het eens niet goed zou gaan met die kap…..Ik bedacht mij nog net op tijd dat ik zeker de motor niet moest uitzetten maar die kap moest wel dicht. Hoe ga ik dat dan doen? Kon de auto ook niet met draaiende motor en open deuren alleen achter laten om hulp te halen. Maar één oplossing: er bovenop gaan zitten. En ja hoor, klik zei die.

Ik weer lachen, maar nu in mijn eentje. Alles gelukt en op weg naar het Care Centre. Met het gevoel dat er al een halve dag om was, kwam ik rond 9.30 u aan. Pamela eerst gefeliciteerd en haar de taart gegeven. Wat was ze blij. Daar hebben we met ons allen heerlijk van gesmuld. Een feestje voor haar.