Waar moet ik beginnen?! Het was zo overweldigend en indrukwekkend!

Om 8.15 gingen we op pad. Lucie, de vaste chauffeur, rijdt langs diverse projecten en zet ieder van ons, de vrijwilligers, af. Amber (Amerikaanse, 19 jaar) en ik werken in het Care Centre. De township inrijdend, word je al geconfronteerd met de armoede. Shacks (golfplaten huisjes), ook stenen huisjes, slechte zandwegen, heel veel lopende mensen. Rond het Care Centre was het een drukte van belang. Wat moeten al die mensen daar? Van alles; eten halen, medische zorg, kleding.

Mijn eerste gevoel was: heel vreemd. Wij als blanken in een zwarte gemeenschap. Je voelt je bekeken. Iedereen is alleraardigst, zegt gedag en lacht! De kinderen vinden het fijn om je aan te raken, zeker als ze je kennen. Binnen in het kantoor waren gelukkig meer blanken. Amber was vorige week al gekomen en ging meteen aan de slag op haar school. Ik heb kennis gemaakt met Linda, de coordinator van de vrijwilligers. Een eerste gesprek, verwachtingen over en weer uitgesproken. Het voelde meteen goed. Een rondleiding gehad over de diverse projecten: voedselbank, kledingbank, naaiatelier, tuin, kerk, kliniek. Het is geen ziekenhuis maar een medische kliniek. 2x per week op maandag en woensdag zijn hier artsen, ook vrijwilligers. Op donderdag een speciale "vrouweninloopdag". Ook heb ik kennis gemaakt met zr. Ethel, de oprichtster van het Care Centre. Een hele warme lieve vrouw.

Na de introductie ben ik gaan helpen bij de voedselbank.
Iedere dag komen daar honderden mensen 1/2 brood en een beker soeppoeder halen. Brood komt van een bakker in Port Elizabeth. Het is oud brood maar nog goed eetbaar. Ook worden 1x per week pakketjes met 2 blikjes bonen, maismeel, suiker, zeep en 5 zakjes thee uitgereikt aan de allerarmsten. Zo'n 350 personen krijgen dit. Degenen die dagelijks komen zijn armen die totaal geen inkomsten hebben, zieken met hiv/aids die nog in staat zijn naar het centre te komen, personen die nergens geregistreerd staan (dus geen officiele geboortedatum hebben en dus niet bestaan).

Het is niet leuk om het te schrijven maar ik heb de armoede letterlijk gezien, geroken en gevoeld. Wat is het onvoorstelbaar voor ons en zo ver weg! Mensen wachten uren, geduldig, op voedsel. Het mooie is dat er ondertussen wel wordt gezongen en gebeden. Zo nu en dan een opstootje. Als iemand probeert meer te krijgen dan mag of voor zijn/haar beurt gaat.

Koffie drinken/lunchen doe je op je eigen tijd. Het is verstandig om zelf water en een lunchpakketje mee te nemen. Het volgende probleem doet zich dan weer voor: dit kun je niet buiten opeten in het zonnetje. Je moet dit in de ruimte voor de vrijwilligers doen. Waarom? Simpel omdat zij geen eten hebben. Kinderen komen veelal zonder eten naar school. Krijgen dan eerst een ontbijtje en gaan ook weer met wat eten naar huis.

Alle units draaien op vrouwen. Sommigen zijn betaalde krachten maar het meerendeel is vrijwillig. Voor mij is het belangrijk dat ik in deze eerste week een vertrouwensband probeer te leggen met de vrouwen. Bij de voedselbank is dit al gelukt! Rachel en Josita houden van praten en lachen (en ik ook). Rachel is net zo oud als ik en dan is het heel erg leuk om ervaringen uit te wisselen, over de kinderen praten enz.

Morgen een dagje op de school meelopen en woensdag met de "caregivers" de township in. Zij bezoeken de hele zieke mensen die niet meer in staat zijn naar het centre te komen. Ik ben wel gewaarschuwd voor de open tbc. Mondmasker mee en een shawl. Het zal wel shocking zijn. Ze wonen in de shacks; geen water, geen electriciteit, geen sanitair, geen voedsel,nauwelijks meubilair. Hoe kun je dan nog leven, denken wij dan?

Ik heb wat foto's gemaakt van de schoolkinderen. Ik moet nog mijn weg vinden in het fotograferen. Het voelt nu wat beschamend om veel te fotograferen.

Wat erg leuk is, zijn jullie reacties op het weblog. Met veel plezier lees ik die:-)

Tot de volgende keer.

Groeten, Erica