Wat hoort er bij een zondag? Naar de kerk gaan, tweemaal toch?

Zondagochtend waren wel al vroeg op pad. 8.30 werd ik al opgehaald en 9.00 u begon de dienst. Een drukte van belang. Een groot complex en heel veel mensen! Voor de dienst is er de mogelijkheid tot koffie drinken en elkaar ontmoeten. Dan een plek gaan zoeken in een megahal met een groot podium, grote geluidsboxen, beamers en een gospelband. Dat leeft en geeft toch een heel andere sfeer dan orgelspel. Het liep al snel vol en de dienst begon( natuurlijk?) wel wat later dan 9.00 u. Eerst een halfuur staand zingen. Enige beweging tijdens het zingen is duidelijk zichtbaar maar men blijft wel op de eigen postzegel staan, voor je stoel. Tekst is te lezen op de beamers en de liederen zijn makkelijk mee te zingen ondanks dat er geen bladmuziek wordt weergegeven. Na het zingen werden er wat huishoudelijke zaken doorgegeven en wat informatie over cursussen die binnenkort van start gaan. Hierop volgde een videopresenteatie van een true story. En daarna de .....preek? Hoe moet je het noemen? Zo'n 45 minuten liep de voorganger over het podium en was aan een stuk door aan het woord. Het was niet altijd goed te volgen gezien het zware accent Engels. Maar goed, je haalt er altijd wel wat uit. Aan het einde van de dienst werd er nog wat gezongen en daarna aan de koffie met de mogelijkheid wat lekkers erbij te kopen. Een aantal nieuwe mensen ontmoet. Contact maken gaat hier zo makkelijk.

Een hele ervaring. Zo compleet anders dan wat ik gewend ben en toen wist ik nog niet wat mij 's avonds te wachten stond. Zo'n band geeft zoveel sfeer en powerl Heel veel jongeren ook in de kerk. De kinderen zaten allemaal in een eigen ruimte. De naam van de kerk was Fathers House.

Overdag lekker in de zon gelegen, met een trouwe viervoeter om mij heen. De huishond Google, een allemansvriend. Zoekt altijd iemand op waar hij aandacht van krijgt. 's Middags werd een braai georganiseerd. Grote stukken vlees op de bbq die opgestookt wordt met echt hout. We hadden een grote groep uit verschillende vrijwilligershuizen.

Om 17.15 bgon mijn nieuwe gospel- en kerktour. Saska, 16 jarig Duitse vfijwilligster, en ik werden opgehaald door Lusi. Geen idee wat ons te wachten stond. Ik kreeg ook niet helder wat voor een kerk het was. Er zijn er zoveel!!! Over verzuiling gesproken! We werden keurig opgehaald door een pastor (ouderling) met zijn familie en Lusi. Je kent elkaar niet maar het is al plezierig in de auto er naar toe, een vrolijke boel. Om 18.00 u begon deze dienst.

Dit was ook weer een andere wereld; heel charismatisch. Een grote band met zangers en zangeressen en heel veel beweging voor het podium, dat wil zeggen dansen. De opzet van de dienst was soortgelijk als die in de ochtend. Er werd gevraagd wie er voor de eerste keer waren. Ik kon het niet maken ten onzichte van Lusi om mijn hand niet op te steken dus Saskia en ik waren de klos. Lusi was zo trots dat wij met hem waren meegegaan. We kregen een envelop met daarin een soort inschrijvingsformulier, informatie over de kerk en pen. Geen ontkomen aan dus, overal aan gedacht. Mijn naam ingevuld en erop geschreven dat ik een vrijwilliger was. Ik wist toen nog niet wat ze met dat formulier gingen doen. We moesten dit in de collectezak deponeren. De dienst was een en al actie en reactie: mensen gingen voor het podium staan dansen tijdens het zingen, als ze het ergens mee eens waren met wat de voorganger zei werd er van alles hardop gezegd en werd de voorganger bevestigd. Ik moet dan wel in mijzelf glimlachen. Ik zie dit dan helemaal voor mij in onze eigen gemeente........maar ik kan het dan even met niemand delen. Aan het einde van de dienst kregen de leden de gelegenheid om voor het podium te komen staan en daar een extra handoplegging te krijgen. Er werd gebeden en handoplegging en toen...vielen er een paar om. Op de grond toegedekt met een deken en alles ging gewoon verder. Mensen bleven lopen. Hoe moest ik dit Saskia uitleggen die geen enkele affiniteit had met religie? Het was al een hele ervaring voor haar.

Toen dit beëindigd was, werden we opgeschrikt: de nieuwkomers moesten naar voren komen en werden begeleid naar een ruimte waar we koffie kregen en een kennismaking met de voorganger. Niet verwacht. Het was wel duidelijk dat we allochtonen waren:-) Praatje gemaakt, vroeg waar we vandaan kwamen en hoe het er bij ons aan toe gaat. Het enige wat ik zo snel kon bedenken was dat ze in Afrika toch wel heel erg met hun "hart/gevoel" geloven. Nog even gesproken met de andere Zuid-Afrikaanse nieuwkomers.

Daarna terug naar Lusi. Die was zo trots! |Er bleek ook nog een andere Nederlander in de kerk te zijn. Deze werd opgehaald en aan mij voorgesteld: een voetbalcoach. Heb ik geen verstand van dus snel zijn naam gevraagd en opgeschreven. Misschien kennen lezers hem: Anthony Berghahn, gespeeld in Ajax jeugd en bij Heerenveen. Leuk gesprekje met hem gehad. Hij coacht een voetbalteam in Port Elizabeth, helaas voor hem niet in het hele grote stadion. Dat werd gebouwd voor het WK.

Was wel een enerverende dag. Op weg naar huis in een busje waarvan de verlichting het eigenlijk niet deed. Zo nu en dan ging deze aan. Maar we zijn gelukkig veilig thuisgekomen. Het was toen al 21.00 u.

Vanmorgen weer naar het Care Centre. Er kwamen een aantal mensen naar mij toe om te zeggen dat ze mij gisterenavond in de kerk hadden gezien en ze vroegen meteen of ik volgende keer weer kom. Wat moet ilk dan als diplomatiek antwoord geven? You name it:-) Ik herkende ze niet. Iedereen lijkt ook op elkaar was mijn eerste indruk, net zoals de Chinezen. Maar dat denken ze van ons waarschijnlijk ook.

Vanmorgen meegeholpen in de kliniek. De artsen hadden spreekuur. Van alles gezien en gedaan. Het ging wel wat beter dan vorige week. Ze hebben goede hoop dat ik over een paar weken "gewoon" meedraai. Ik heb zo mijn eigen gedachten......Ben nog steeds niet toegekomen om in de township te gaan kijken. Het blijft voorlopig mooi weer dus dat komt nog wel. Ik wil deze week ook nog een keer mee met de gardeners.

Vanmiddag de dames in het naai-atelier geholpen. Ann haar dochter was van het weekend 21 jaar geworden. Dat wordt groots gevierd met een feest maar ook nog met een symboliek. Haar dochter had een "zilveren" kroon en "gouden" sleutel gekregen. Dit verdien je als meisje of jongen alleen als je voor je 21e nog geen sexueel contact hebt gehad. Het zijn de symbolen voor het intreden in de volwassenheid. Hiermee wordt door de ouders aan het kind doorgegeven dat ze zorgvuldig met hun lichaam moeten omgaan. De angst is zo groot onder de moeders. Zeker bij Ann omdat haar dochter een geestelijke beperking heeft. De hoop die ouders hebben is, dat als hun kind thuis komt met een partner deze zich meteen laat testen op hiv/aids voordat er sexueel contact heeft plaatsgevonden.

Voor het geval iemand geïnteresseerd is in zwarte gospelmuziek: Benjamin Dube. Prachtige stem. Lusi laat ons iedere ochtend in het busje deze muziek horen. We zijn er allemaal weg van.

Ik probeer wat filmpjes van de kerkdiensten op weblog te zetten. Helaas, lukt niet:-(