24 uur onderweg geweest maar ik ben op mijn bestemming aangekomen. Het was soms wel even zoeken. Eerst op Heathrow Londen. Wat een megagroot vliegveld. Gelukkig had ik genoeg overstaptijd; dat heb je echt wel nodig. Met ook weer een megroot vliegtuig (airbus 380) vannacht doorgevlogen naar Johannesburg. Ruim 800 passagiers, 2 verdiepingen. Als zoekende toerist ben je wel lokaas. Heel wat Afrikanen willen hun hulp aanbieden op het vliegveld. Ze zijn allemaal erg beleefd, willen je bagage dragen, je ticket zien enz. en natuurlijk geld ontvangen. Maar daar zit je niet op te wachten. Je moet je bagage in de gaten houden. Via de exit weer naar de departurehal. Je moet het allemaal maar weten. Dan weer een te zware koffer waar ik in Amsterdam al voor had betaald. Een grondstewardess die er met mijn paspoort en ticket vandoor ging. Ze had iets gezegd over het gewicht van mijn koffier en weg was ze. Inmiddels een megarij achter mij en de tijd tikte door. Heerlijk is het dan om je niet druk te maken. Komt vast wel goed. Uiteindelijk kwam ze terug en vertelde mij dat ze van 1 koffer 2 koffers had gemaakt?! Kortom ik hoefde niets bij te betalen. In je eentje kun je daar dan niet over zitten grappen. Dat is wel jammer als je alleen reist. Ik heb genoeg leuke gekke dingen gezien maar ik kon er even niets mee.

In Port Elizabeth werd ik opgewacht door Roos, de contactpersoon en woonachtig in het vrijwilligershuis. Van het vliegveld naar het huis was maar 10 minuten rijden. Ze heeft mij de boulevard laten zien met de uitgaanscentra. Sommige hotels zijn net zoals die in Las Vegas. Port Elizabeth is een favoriete vakantieplaats. Strand is 10 minuten lopen; heerlijk!

In het vrijwilligershuis heb ik een eigen grote slaapkamer en badkamer. Maar......voor de rest ben ik in een studentenwereld terecht gekomen! Ik vind het helemaal niet erg:-) Momenteel zitten er 8 vrijwilligers; Duitsers, Zwitserse, Nederlandse. 3 gaan er komende week weer weg. Ik ben veruit wel de.....(oudste). We zitten nu wel gezellig in de keuken. Ik achter mijn pc en wat anderen "gezellig" met hun mobiele telefoon aan het whatsappen enz. Overal hetzelfde. Ondertussen praten we ook nog met elkaar in het Engels. Leuk om alle verhalen te horen. De meesten doen vrijwilligerswerk op scholen. Wel heel triest als je hoort dat de kinderen toch heel slecht kunnen lezen en schrijven in het Engels. En dat dat ook niet echt zal gaan verbeteren. Dat er geen tijd en aandacht is voor de kinderen. Kinderen met lichamelijke en geestelijke beperkingen ook in de klassen zitten en daardoor de wat slimmere kinderen weer beperken in hun ontwikkeling. De vrijwilligers gaven wel aan dat het uitzichtloos is.

Vandaag en morgen maar eens settelen. We hebben boodschappen gedaan. Alles is weer anders. Vanaf maandag ligt er een inwerkprogramma op mij te wachten. Ik ben zo benieuwd.