De afgelopen twee dagen waren weer heel enerverend. Iedere dag heeft weer veel, soms onverwachtse, verrassingen in petto.

Dinsdagochtend begon de dag al heel goed. Annie, de verpleegkundige van de clinic en duizendpoot, was jarig. Ze werd welkom geheten door alle caregivers (rond de 20) en toegezongen. Degene die daar behoefte aan had, kon iets persoonlijks tegen haar zeggen. Ontroerend was dat. En wat kunnen ze toch zingen en plezier maken! Daarna op pad met Annie. Er bleken 3 kinderen op de school de bof te hebben. Zij waren door de leerkracht uit de groep gehaald. Eerst moest worden uitgezocht welke behandeling er gegeven moest gaan worden. Na enig navraagwerk in de gemeentelijke kliniek, die naast het Care Centre is en waar nauwe samenwerking mee is, nam Annie de kinderen mee voor onderzoek. Besloten werd dat de kinderen acuut naar huis toe moesten i.v.m. besmettelijkheid. De kinderen in het busje laten klimmen, nog wat caregivers mee en een HBOV-stagiaire uit Nederland en wij op pad. De township in. De caregivers wisten wel waar de kinderen woonden, onbegrijpelijk. Het is voor mij een onoverzichtelijke gebied met een wirwar van huizen, straatjes enz. Over zeer slechte wegen bereikten we tenslotte de huizen. De ouders werden voorgelicht over de bof. Bleek dat één van de kinderen afgelopen zondag al met een ambulance naar het ziekenhuis was gebracht. Daar was al verteld over besmettelijkheid en thuis houden van het kind maar de ouders hadden hem gewoon naar school laten gaan. Op weg terug naar de kliniek werden nog wat adressen aangedaan waar mensen woonden met gezondheidsproblemen. We waren ook op weg om nog een infuus in te brengen bij een patient die ernstig uitgedroogd zou zijn. Hij was niet thuis?! Dan maar niet. Wat mij opviel was dat er veel kinderen rond liepen in de township. Bij navraag of ze niet naar school moesten, hoorde ik dat er al een paar dagen een schoolstaking was. De leerkrachten waren het niet eens met de arbeidsvoorwaarden en staakten.

's Middags breng ik meestal door in het naai-atelier. Het is daar heel gezellig met de dames en ondertussen maak ik tassen. Het was mij al opgevallen dat ze slechte en weinig materialen hadden; geen goede scharen, nauwelijks spelden, 1 centimeter. Ik stelde voor dat we de dag daarna eerst maar eens inkopen moesten gaan doen. In Nederland had ik al een donatie meegekregen en die ging ik inzetten. Een boodschappenlijstje samengesteld. Ik had geen idee wat de prijzen zouden zijn. Dat zouden we dan wel zien. Patricia en ik zouden met het busje van het Care Centre naar de winkels worden gebracht. Ik had nog nagevraagd op kantoor of ik Patricia en Renaldo (chauffeur) een kop koffie kon aanbieden met wat lekkers erbij. Dat was nog nooit gebeurd maar ik moest het zeker maar doen. Zouden ze wel erg leuk vinden. Voor ons is dit zo vanzelfsprekend maar voor hier wordt naar iedere Rand heel kritisch gekeken.

Vanmorgen dus op pad met Patricia en Renaldo. De eerste winkel waar zij naartoe wilde, was in het centrum van Port Elizabeth. In een wijk waar alleen maar Afrikanen en kleurlingen winkelen. En daar begon mijn "leerproces". De binnenkomst was aller hartelijkst. Patricia komt er wel vaker en weet dat ze korting krijgt. Ze wilden verschillende stoffen hebben om tassen te maken. Uiteindelijk had ze 16 rollen! stof uitgezocht. Ik had geen idee van de prijs en hoeveel meter ze per rol wilde hebben. Werd mij ook niet geheel duidelijk. We stonden samen nog te overleggen bij de entree maar ze wees mij terecht dat ik dat niet zo moest doen:-) Ik moest met haar mee naar achter in de winkel. Ik mocht absoluut geen geld laten zien en ze vroeg mij heel zachtjes hoeveel ik besteden wilde aan de lappen stof op die 16 rollen!!! Geen idee!! Help!! Het is dus de gewoonte dat je eerst zelf een prijs noemt en dan gaan zij kijken hoeveel meter stof je daarvoor kan krijgen. Maar voor 16 rollen moest ik toch wel heel snel gaan rekenen. Eerst maar eens een rekenmachine gevraagd en de prijs per meter omgezet naar euro's. Ze stonden mij verwachtingsvol aan te kijken: wat gaat ze zeggen? Patricia in ieder geval niets. Ze liet het geheel aan mij over. En ik ben absoluut niet vaardig in het onderhandelen van de prijs. Het donatiegeld halveren dacht ik in eerste instantie. We moesten uiteindelijk ook nog naai-attributen kopen. 700 Rand had ik dan te besteden. Geen idee of ik daar iets geks mee zei. Ondertussen was 1000 Rand al voorbij gekomen, gebaseerd op de bestaande prijs. Ik moest wat zeggen: 700 Rand zei ik:-) Ze keken mij aan, ik kreeg het ondertussen wel wat warmer en ze gingen weer rekenen......Voor 4 meter per rol, totaal 16 rollen kreeg ik 64 meter stof mee voor 749 Rand (omgerekend 53,50). Verwachtingsvol keek ik Patricia aan en zij keurde het goed!! Oké, deal! De verkoper was ondertussen bezig en Patricia zei dat ik het goed gedaan had. Afrekenen en op de weg terug naar het Centre zouden we de lappen stof op komen halen. We moesten nog de andere spullen gaan kopen en zeker ergens een kop koffie drinken. Buiten vroeg ik Patricia waarom ze naar een andere winkel wilde aangezien ze hier ook de andere spullen verkochten en zij hier korting kon vragen. Daar had ze niet over nagedacht. Wij weer rechtsomkeer en het spel kon opnieuw gaan beginnen, dacht ik zo. Alles eerst verzameld. Het duurde heel lang voordat ze alles goed met de telmachine hadden uitgerekend. Uiteindelijk ben ik ook maar zelf mee gaan tellen op de rekenmachine en we kwamen op een prijs uit van 429 Rand. Ach dacht ik, ik probeer het voor 400 Rand te krijgen maar dat feest ging niet op. Waarom niet? Geen idee. Patricia pakte mij bij de arm, knikte en zei dat het wel goed was. Ik begon het spelletje juist leuk te vinden en nu moest ik stoppen?! We gingen door voor de volgende opdracht: medicijnen bij de fabrikant ophalen, acuut voor de clinic. Zou onderweg opgehaald worden door een andere chauffeur. Ze hadden het nodig. Kwam ook allemaal goed. Wij weer verder. We moesten nog stof hebben met de Big-Five daarop. Een andere stoffenhal bezocht. Megagroot maar wel gevonden wat Patricia wilde hebben. Geen prijsonderhandeling was hier mogelijk. Dat wist zij al op voorhand. Klaar waren we en toen koffie. Renaldo was inmiddels met het busje verdwenen. We hadden geen telefoonnummer van hem. Hij zou vast wel terugkomen. Koffie! Dat vond Patricia wel wat. Na verloop van tijd zagen we Renaldo ook weer aan komen rijden en heb ik hem ook nog naar binnen gehaald voor koffie. Na ruim 3,5 uur waren we weer terug in de Clinic. Niet echt een productieve ochtend maar wel heel erg leuk en leerzaam! Vanmiddag in het naai-atelier alles bekeken. De dames waren reuze blij met alles wat we gekocht hadden. De volgende vraag was of ik vrijdag met ze wilde gaan lunchen (natuurlijk op mijn kosten); how funny! Gezegd dat dat vast nog wel een keer gaat gebeuren maar niet al vrijdag a.s.!

In de kliniek kreeg ik te horen dat er een prikincident was geweest met één van de stagiaires van de HBOV uit Nederland. Daar waren dus de medicijnen voor die wij op moesten halen. Het meisje was compleet overstuur. Opgevangen en ook de andere vijf stagiaires. Ze waren al zo bang voor al het vreemde, de hiv/aids enz. en dan gebeurt er dit! Een hele nare start. Het hiv-protocol is meteen ingezet. De artsen waren aanwezig in de clinic. Ze moet er maar op vertrouwen dat al het mogelijke is gedaan en dat de kans heel klein is dat ze iets heeft opgelopen. Met hun gesproken over hoe bewust ze moeten handelen. Een stuk ervaring missen ze dan ook. Ze wilden voor alles handschoenen aan doen maar hadden te horen gekregen dat dat niet kon omdat dat gewoon te duur is en daar geen voorraad voor is. Hoe vanzelfsprekend is het dan zoals er in Nederland in de zorg gewerkt wordt; hoe makkelijk alles voorhanden is.

Vanavond uit eten geweest met 4 andere vrijwilligsters uit het huis. Ons werd aangeraden met de taxi naar het restaurant te gaan. Het zou nog geen 10 minuten lopen zijn maar we moesten aan onze veiligheid denken. Dan maar een taxi gebeld. De taxichauffeur moest lachen en wij ook! Veiligheid is wel een aandachtspunt hier. Je moet er toch als buitenlander op bedacht zijn dat, als je weggaat, je geen persoonlijke spullen bij je hebt, geen tas, geen passen, geen mobiel; alleen het geld dat je nodig hebt. De "jongeren" wilde een dessert bij McDonalds. Die ligt praktisch naast het restaurant waar we gegeten hadden en op de weg naar huis. Daar zijn we naar toe gelopen. Inmiddels hadden we wel besloten dat we ook naar huis zouden teruglopen. De 4 meiden liepen voor mij de zaak uit en meteen stopte er een auto met 2 jonge mannen erin. Ze werden aangesproken met de vraag waar ze naar toe gingen. Of het goed- of kwaadschiks was, wisten we niet. Als "moeder overste" sloot ik de rij en zei hun: go away! Het zal vast niet veel indruk hebben gemaakt maar ze reden wel door!

Het was mij het dagje wel weer. Heel ontspannend en met veel plezier!