Afgelopen woensdag stond er een galadiner op het programma. Drie "oldies" (50+) met 14 twintigers (allen Nederlanders) waren ergens voor uitgenodigd. Niemand wist: waar, wat, hoe laat enz. Via mijn netwerk van Nederlanders werd ik uitgenodigd voor deze avond.

De uitnodiging was gekomen van Raymond (die ik niet kende) die als student een project leidt voor zijn afstuderen. Iets op managementniveau en evenementenorganisatie?? Nou, dat hebben we geweten.......

Om 18.00 u werd ik opgehaald door Tineke. Wij op weg naar de 2 andere vrijwilligershuizen waar de 14 anderen verbleven. We hadden afgesproken dat we met 4 auto's achter elkaar aan zouden gaan rijden. Raymond voorop want hij zou het allemaal weten. De autotocht startte uiteindelijk pas om 19.00 uur. De jonge dames hadden toch wel wat tijd nodig. De autorit ging dwars door Port Elizabeth. We moesten de voorste auto goed in de gaten blijven houden. Zijn nog wel eens door rood gereden. 2 auto's onderweg natuurlijk kwijtgeraakt. Maar we vertrouwden geheel op Raymond. Hij had gezegd dat het ergens bij de Makro zou zijn. Dan bedenken we natuurlijk niet dat hij het verder ook niet wist....Hoe kun je een galadiner ergens bij de Makro vinden zonder adres??? Dit werd ons wel duidelijker naarmate ook de tijd verstreek. Het diner begon om 19.00 ( toen reden we pas weg?). Het was inmiddels 19.45 en we bleven maar achter Raymond aanrijden. We kregen sterk de indruk dat hij ook niet wist waar het was.

Afgesproken dat 3 auto's op een parkeerterrein in het industriegebied ergens met de Makro in ons vizier, zouden wachten. Ramond zou rond gaan rijden en kijken of hij iets kon vinden waar wij de avond door konden gaan brengen. Na een kwartier kwam hij terug en hij zei dat hij het had gevonden. Om 20.15 kwamen wij aan (5 kwartier te laat; colouredtime?) op locatie. We moesten wachten totdat de toespraak beeindigd was. Onze twee tafels stonden gelukkig achter in de zaal. Waar we terecht waren gekomen was ons niet duidelijk, waarvoor het was ook niet. Maar het was druk, vele speeches en het was feestelijk! De oldies hadden natuurlijk onderweg al een duidelijke mening gekregen over het een en ander. We concludeerden dat dit nog nooit eerder in ons leven was voorgekomen: ergens naar toe gaan en totaal niets weten. Dan ook nog in een vreemd land en in een stad waar we de weg niet wisten. Ook geen tomtom in de auto en geen kaart van de stad. We waren ook een beetje blind op de organisator afgegaan. Was dit ook al een Afrikaanse gewoonte geworden? Waren we ons toch onbewust aan het aanpassen? In ieder geval hadden wij met ons drieeën al heel veel lol gehad onderweg in de auto. Misschien zou het bij de McDonalds gaan eindigen dachten we nog? Tineke na 20 jaar voor het eerst weer eens in een net zwart jurkje, ik in een lange rok?

De toespraken volgden elkaar op. Engels/Afrikaans wisselden elkaar af. Inmiddels was Raymond begonnen met geld ophalen voor het diner. We konden toen pas vragen waar we beland waren en wat het doel van de avond zou zijn. We konden bijna niet meer serieus zijn. Tineke, Jaap en ik hadden een prima plek achterin de zaal en hadden het totale overzicht. We konden onze aandacht er niet echt bijhouden; waren druk bezig met onze telefoons......We zijn echt niet beter dan de jongeren bedachten we nog......Als er geklapt moest worden deden we keurig mee. We werden nog voorgesteld aan de baas van Raymond en we hoorden in een toespraak dat er ook nog een delegatie vrijwilligers uit Nederland was?? Uiteindelijk werd rond 21.00 u het buffet geopend en konden we gaan eten. Daarna werden er nog awards uitgereikt. Het duurde en duurde maar...Maar rond 22.45 u was het klaar en kon het feest beginnen. Maar de oldies waren moe en wilden naar huis. Geen idee hoe we thuis moesten komen zonder kaart en tomtom. De jongelui achtergelaten en wij in de auto richting Port Elizabeth gaan rijden. En het is ons gelukt. Om 22.30 u waren we thuis. Wat een avond!!!
Ik weet niet of de organisator nog om een evaluatie gaat vragen?? Dit hadden we ons niet kunnen bedenken; dat we zo onvoorbereid op weg zouden gaan. Gaat geen tweede keer gebeuren maar we lachen er nog steeds om.

Vandaag een gamedrive gemaakt in Schotia (klein uurtje rijden vanaf Port Elizabeth). Heel veel dieren gezien in een prachtig privaat reservaat. Was ontzettend leuk. Prachtige zonsondergang en zelfs leeuwen gezien. Veel informatie gekregen van de ranger.

Wat indruk maakte en wat ik niet wist: als een babygiraf geboren wordt, maakt deze een val van 2 meter. Deze val is nodig om het hart te laten gaan kloppen. Niks zieligs dus! Heel veel ternmietenheuvels die soms flink hoog kunnen zijn. Blijkt dat dit maar 1/3 is. 2/3 zit onder de grond. Onvoorstelbaar.