Vandaag heb ik mijzelf maar eens een vrije dag toegestaan. Het rare is dan wel dat ik mij ook nog schuldig voel?! Voor wie? Moet ik presteren? Wordt er wat van mij verwacht? Het antwoord weet ik wel: NEE, helemaal niets. Zo langzamerhand voel ik het ritme van het Afrikaanse wel in mij komen: je niet druk maken ergens over, beetje met de dag leven, iedere dag heeft weer onverwachtse ontwikkelingen, lekker alles (even) loslaten en alleen maar genieten van het moment. Het gaat mij in ieder geval heel goed af.

Hoe ervaar ik zo het samen leven in een vrijwilligershuis? Goed! Heel gezellig. De samenstelling wisselt constant met nationaliteiten. Momenteel wel veel Nederlanders vanwege stage-perioden. De verhalen, ervaringen, problemen met het opstarten van de opdrachten zijn heel boeiend om te horen. Zo nu en dan is het voor hun heerlijk dat ik hier rondloop. Als er "verdrietjes" zijn, frustraties, oververmoeidheidsverschijnselen en zij absoluut niet realiseren waar dat nu toch vandaan komt (stappen en drinken:-) is het heerlijk om even een soort "moeder" om je heen te hebben. De rommel opruimen blijft een probleem. Ik heb er ook niet altijd zin in en dan is er zo nu en dan wel een escalatie. We hebben nu een rooster gemaakt voor kokers en afwassers. Er is een huishoudelijke kracht in de ochtenden aanwezig maar ja, wat moet ik daar over zeggen? Ik ben nog moed aan het verzamelen om voor mijn vertrek de keukenkastjes aan de buitenkant een keer schoongemaakt te hebben.

De boodschappenman en manager van het huis, Junayne, moet ook wel eens bijgestuurd worden. Wel vervelend wordt het dan als je in het weekend niets te eten hebt. Hij kijkt toch met andere ogen naar de koelkast dan wij. Als ontbijt kun je toch makkelijk een ei bakken?? En als er op vrijdagmorgen nog 2 pakken melk staan moet dat toch voldoende zijn tot en met maandag (met 10 personen). Groente is hier ondergeschikt. Maar wij, als Nederlanders, willen dat nu juist wel. En geen grote stukken vlees. Er komt verbetering in maar ik mag toch een beetje mee blijven kijken.

Vorige week donderdagavond ben ik naar een soort dinnershow geweest waar een bekende Zuid-Afrikaanse illusionist optrad. Was leuk. En vrijdag zijn we (6 Nederlanders die elkaar nauwelijks kenden) op pad gegaan naar het Eddo Elephant Park. In een woord prachtig! Klein uurtje rijden vanaf Port Elizabeth en dan in een compleet andere wereld verkeren. Wat bllijft het toch bijzonder om al die dieren te zien! We hebben een nachtje overnacht in een tent, midden in het park. De kampeerplek was wel heel goed afgeschermd. Wat is het dan ongelofelijk stil en is de mooiste sterrenhemel te zien. 's Nachts de leeuwen horen brullen, van alles om je tent horen ritselen en 's ochtends de vogels horen zingen. Wat heb je eigenlijk nog meer nodig? En wat hebben we gelachen om van alles en nog wat. Weinig diepgang is soms o zo leuk!

Zondagochtend werd ik opgehaald door Annie. Haar dochter ging surfen in Jeffreysbay. Afgelopen juli vonden daar ook de wereldkampioenschappen plaats. Helaas was het weer niet al te mooi. Veel wind en de zon liet zich niet zin maar wel prachtige golven. Heel leuk om die jongeren op de surfboarden te zien en langs de golven te zien surfen.

Vanavond ga ik, weer met Annie, en nog een andere Nederlander naar een bijeenkomst in een hotel. Het zou moeten gaan over internationaal vrijwilligerswerk. Annie vond dat we daar naar toe moeten en dat doen we dan ook heel gehoorzaam. Het is al heel leuk om op zulke locaties te komen. Dat verzin je niet zelf. Morgenavond een soort galadiner. In ieder geval sponsoring voor een goed doel. Ik ben uitgenodigd door een Nederlandse vrijwilliger die bij een andere organisatie vrijwilligerswerk doet. Ik wacht het maar af. De Nederlanders komen elkaar toch overal weer tegen en het is leuk om gezamenlijk activiteiten te doen. Contact leggen gaat zo gemakkelijk en van het een rol je zo door naar het ander.

Ons boottochtje op de oceaan staat nog steeds gepland maar door de weersverwachtingen iedere keer bijgesteld. Nu misschien a.s. vrijdag. De week is nog niet om:-).....

Vrijwilligerswerk doe ik ook echt nog hoor! Ik kreeg al vragen of ik daar nog wel mee bezig ben. Nou en of! Doordat er 6 HBOV-stagiaires op het project lopen, heb ik pas op de plaats gemaakt in de kliniek. Ik vind het voor hun goed dat zij zo wat ervaring op kunnen doen. Voor mijzelf hoeft het niet meer zo nodig. Ik doe genoeg andere dingen. Per dag kijk ik waar ik zin in heb en dat ga ik dan doen. Niemand die echt op mij wacht.

Vorige week kreeg het naai-atelier de opdraht van Annie om 28 schorten te maken. Deze waren bestemd voor een restaurant. Daar hebben we nog "stress" van gehad. Zo lang mogelijk stellen ze het dan uit om materialen aan te schaffen. Uiteindelijk was dat er. Ik heb maar een patroon gemaakt. Zij wilden het uit de losse hand gaan knippen en met een krijtje wat lijnen op de stof tekenen. Dat ging natuurlijk helemaal mis: scheef. Annie in de stress, de dames in de stress en ik maar schouders masseren met tijgerbalsem. Een plezier dat we dan hebben! Geweldig vonden ze dat. Zelfs een hakende dame kreeg accuut pijn in de nek en wilde ook wel.

Zometeen ga ik met een huisgenootje naar het vliegveld. Met een aantal gaan we toch proberen een auto te huren en de kosten te delen. We zitten toch wel wat gevangen en zijn afhankelijk van taxi of anderen. Spannend wel om links te gaan rijden. Wordt vervolgd.